ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان عشق را نالان مکن باغ جان را تازه و سرسبز دار
قصد این بستان و این مستان مکن چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن
خلق را مسکین و سرگردان مکن بر درختی کآشیان مرغ توست
شاخ مشکن مرغ را پران مکن جمع و شمع خویش را برهم مزن
دشمنان را کور کن شادان مکن گر چه دزدان خصم روز روشنند
آنچ می خواهد دل ایشان مکن کعبه اقبال این حلقه است و بس
کعبه اومید را ویران مکن این طناب خیمه را برهم مزن
خیمه توست آخر ای سلطان مکن نیست در عالم ز هجران تلختر هرچه خواهی کن ولیکن آن مکن
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.